Vör’n Joor, dor keem dat Gruun an uns ran,
Dor full vun Heven Füür un Iesen,
De Dood, de güng dor dörch dat Lann,
Uns siene Mach to wiesen.

He schoon nich Riek, he schoon nich Arm,
Schoon weder Old noch Jung.
He meih se weg, ganz ohn Erbarm,
Meih weg se mit een Schwung.

Wat man sik opbood harr in Joorn,
In een Stünn weer dat hen.
Den Mood harr man dor meist verlorn,
Weer dat uns Levensenn?

Ne, man holp uns wer to gaan,
Stell uns wer op de Fööt.
Man heel uns hen de beid’n Hann,
Wi weern doch all so mööd.

Un wedder funn wi een Tohuus,
Uns Heimot is dat worrn.
Verhaaln uns nu vun dat Gebruus,
Harrn jo so veel verlor’n.