Schrieven möch ick vun allns wat ick seh;
Mien Hart is vull vun Beleven,
Un doch is in mi een lieses Weh,
Ick kann dat nich weddergeven.

Wat büst du, mien Heimot, een smuck
Stückchen Eer, De Minschen mi all so vertruut,
Ob ick in Nord – Süd – Ost oder Westen weer,
Klingt immer as Heimot dien Luut.