Sylvesternach, een swarte Nach
Un um uns Not un Quaal.
De Dood geit dörch den Wogen sach
Un dröppt dor siene Waal.

He kiekt nich an den Rang, den Stand,
He nimmt, as em dat paß.
Nu geit he all de Regen lang,
Een Hand, de höllt he fast.

De will nich, ritt sik vun em los,
He hangt noch an dat Leven.
De Dood, de grien em an man blots
Un denkt, warrst di all geven.